(คัดลอกจากhttp://www.oknation.net/blog/account.php?id=70923 )
หมาร้านอาหาร
อย่าเพียงเห็นเป็นหมาร้านอาหาร
เรียนวิชาเชี่ยวชาญเชิงการขอ
ฝึกอดทนเข้าไว้ตั้งใจรอ
หมอบชูคอคอยข้าง ๆ ไม่ห่างคน
ยิ่งคนไล่ยิ่งกล้าเข้ามาใกล้
เขม้นมองตาใสทำไม่สน
แลละห้อยอ้อยอิ่งนิ่งเจียมตน
ไม่อับจนกลไกผูกไมตรี
อดใจคอยเข้าไว้มิไหวหวั่น
เพียงให้รู้ว่าฉันยังอยู่นี่
รอน้ำใจเมตตาเอื้ออารี
หลายนาที..ทนเห็นไม่เป็นการ
ยกตีนเขี่ยสะกิดขา..มองตาแป๋ว
ส่งแวววอนใสซื่อมาสื่อสาร
ว่ามีคน(หมา)หมอบคู้คอยอยู่นาน
รออาหารส่วนแบ่งตะแคงคอ
“ขอถือวิสาสะประสาหมา
ใช่รบกวนหรอกหนาแค่มาขอ
เกรงมัวเพลินรับประทานหวานลำคอ
ลืมคนรอ..ขอร้อง โปรดมองเชียว
หากคุณพี่ทานหมด..น้องอดแน่
คงย่ำแย่..เสียเวลา มาเสียเที่ยว
อย่าใจดำอำมหิต..ขอนิดเดียว
พอได้เลียได้เคี้ยว เถิดพระคุณ”
แหม กำลังอร่อย..พลอยชะงัก
ต้องขยักหยุดกลืน ทนฝืนฉุน
ยอมมอบส่วนที่เหลือออกเจือจุน
ขาดทุน..แต่ได้ลิ้มความอิ่มใจ
มองหมาน้อยค่อยสำรวมเลียเศษข้าว
ปีติพราวพรูพรั่งพลันหลั่งไหล
ฝนทิพย์จากโพยมชโลมฤทัย
ไม่มีใครรู้หรอก..นอกจากเราฯ
....................
ศ. ศาลาเงียบเหงา
๒๐ พ.ย. ๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น